‘De meeste meisjes kijken naar deze film en willen de prins, ik wil de bibliotheek.’ Deze tekst kwam ik onlangs tegen met een plaatje van het Beest uit de animatieversie van Belle en het Beest. Veel meisjes hebben de droom om prinses te zijn. Mijn droom was altijd om te werken in de bibliotheek. Het leek me heerlijk om mijn dagen door te brengen tussen de boeken en oké, als er dan nog een knappe prins aan te pas zou komen, dan was dat mooi meegenomen.
Die droom om tussen de boeken te werken werd werkelijkheid. Al gauw kon ik in verschillende functies en activiteiten in de bieb mijn energie kwijt. Van facilitaire ondersteuning tot groepsontvangsten. En natuurlijk was er het baliewerk. Als je met zo veel collega’s intensief samenwerkt, zijn er al snel weinig geheimen meer en al gauw wist één van hen van mijn hobby af: ik verkleed me. Cosplay heet dat. Kostuums maken en daarmee naar evenementen, of meedoen aan wedstrijden. Een andere collega wist weer dat ik houd van voorlezen. Zo kwam al snel de vraag of het me niet leuk zou lijken deze twee liefhebberijen te combineren en in te zetten voor de bibliotheek.
Voorleesprinses
Als voorleesprinses mocht ik vervolgens kinderen voorlezen. Vaak ging het dan om toepasselijke verhalen over prinsen of prinsessen en als het even kon met de plaatjes uitvergroot erbij in het vertelkastje. Het verhaal van de prins die niet aan een prinses kan komen is een groot succes, maar ook het zelfgemaakte en geïllustreerde boekje over wat een prinses nu precies is, doet het goed.
Op een dag vergeten mijn collega’s in de bibliotheek van Schalkwijk door de drukte me op te halen als het leesuurtje voorbij is, en ook de ouders van de meeste kinderen blijken spoorloos. En dus ben ik van voorleesprinses bevorderd naar oppasprinses. ‘Wat is je haar rood. Mogen wij er aan zitten? Wat is het zacht!’ Ik heb vandaag mijn kleine-zeemeerminkostuum aan en de pruik zit stevig vast met héél véél spelden. ‘Dat is echt prinsessenhaar.’ ‘Mag ik aan je jurk voelen?’ ‘Tuurlijk, het is een echte prinsessenjurk.’ Uiteindelijk bleek echt álles aan mij prinsesachtig te zijn, van mijn spraak tot mijn deodorant.
Met moeite nemen de jongens en meisjes afscheid van me als een collega me dan toch komt ophalen. ‘Heb je nog een verhaal voor ons? Zien we je nog eens terug?’ Dat hangt natuurlijk af van de collega die de voorleesuurtjes plant. Bij de volgende dienst komt een van de collega’s naar me toe en meldt dat er meerdere mensen gevraagd hebben wanneer de prinses weer komt voorlezen. Ik voel mij gevleid.
…en een prins(je)
Momenteel zit ik thuis met een klein bengeltje van een paar weken oud. Er staan alweer wat prinsessenvoorleesuurtjes op de planning. Gelukkig maar, want ik mis mijn werk bij de bibliotheek enorm, en ik kijk er erg naar uit om ook weer voor Hillegom te mogen voorlezen.
Ik denk terug aan een van de baliediensten waarbij ik in Schalkwijk stond, in mijn gewone kledij. Een bekend gezichtje komt naar me toe. ‘Mevrouw,’ begint ze keurig – en het is duidelijk dat ze me niet herkent en het eigenlijk een beetje eng vindt om mij aan te spreken -, ‘wanneer komt de voorleesprinses weer?’ Ik lach naar haar. ‘Dat kan ik je niet vertellen maar ik geloof wel dat ze graag heel snel weer komt.’
Amber (Zuid-Kennemerland)